De herfst van haar leven
Niet zo soepel meer
“Hij kan het nog best zelf!” hoor ik mijn klanten vaak zeggen. De hond crasht intussen halverwege de sprong omhoog op de rand van de achterbak en hijst zich met moeite omhoog de auto in.
Over haar grenzen gegaan
Terwijl ik met mijn hond Anne aan het wandelen ben overdenk ik die woorden. Het is herfst en er dwarrelen gele blaadjes om ons heen. De regen tikt zachtjes op mijn capuchon en de wind zorgt ervoor dat de haartjes op mijn rug rechtop gaan staan. Ik loop met Anne over een landweggetje. Zoals gewoonlijk loopt ze stukje voor me uit en stopt even om aan een graspol te snuffelen. Drie meter verderop schiet er een haas uit het gras weg. Anne bedenkt zich geen moment en zet de achtervolging in. Ze reageert niet als ik haar roep. Halverwege het weiland geeft Anne het al op. Ze kan echt niet meer zo hard en zo lang rennen als 3 jaar geleden. Ik weet zeker dat ze door deze actie over haar grenzen is gegaan en straks stijf uit haar mand zal komen.
Ze gaat achteruit
Anne wordt over twee maanden alweer 13 en haar gehoor begint haar in de steek te laten. In het begin dachten we nog dat ze ons wel hoorde, maar negeerde wat we zeiden. Inmiddels is wel duidelijk dat ze behoorlijk doof is. Ze reageerde soms niet eens als we haar riepen voor een wandeling. Haar eens zo donkere vacht is grijs en haar buik is al bijna helemaal wit. Haar ogen krijgen al iets een blauwe waas. Een teken dat ze minder ziet. Ook wordt ze stijver. Ze staat soms moeizaam op als ze heeft liggen slapen. In de auto springen lukt alleen nog als ze een aanloopje neemt en de sprong niet te hoog is. Soms is ze in de war en snapt ze bijvoorbeeld niet meer dat ze haar hele leven al even moet wachten op de mat op een “toe maar” voordat ze mag beginnen met eten. Het is per dag verschillend hoe het gaat. De ene dag gedraagt ze zich nog als een jonge, zij het ietswat stijve, speelse hond. De andere dag is het net een oud besje.
Aanpassingen
Het valt niet mee om je hond ouder te zien worden. Toch pas ik mijn verwachtingen aan haar aan. In de praktijk betekent het dat ze niet meer op alle plekken los kan lopen waar dat vroeger wel kon. Ze loopt namelijk graag een eindje voor me uit, maar ze hoort me niet meer altijd waardoor ik haar niet in alle situaties terug kan roepen. (Weet je nog van die haas?)
Bij het instappen in de auto helpen we haar door haar een aanloopje te laten nemen, en we staan klaar om haar te helpen door haar een kontje te geven. Met het uitstappen moet ik haar extra begeleiden om te voorkomen dat ze met een reuzensprong de auto uit gaat. Als ze een wat mindere dag heeft, tillen we haar met beleid in de auto. Als het nat en koud weer is, trek ik haar een functionele hondenjas aan om haar lichaam te ontzien. Rond etenstijd gaan we met haar om alsof ze weer pup is door haar opnieuw uit te leggen wat we van haar verwachten.
Genieten van wat er nu is
Anne is in de herfst van haar leven. Al denk ik liever niet teveel na over het naderende levenseinde van Anne, toch vind ik het ook een mooie levensfase. Door me aan haar nieuwe behoeftes aan te passen kunnen we samen genieten van wat er nu is. Net zoals de herfst met het verkleurende en afvallende blad zijn mooie kanten heeft, heeft de levensfase van oudere honden zijn eigen charmes. En terwijl Anne en ik onze herfstwandeling afmaken wens ik jou en je hond toe dat jullie ook mogen genieten van wat er nu is. Ook al kan hij het niet meer ‘nog best zelf’. En een loopplank of tillen mogen daar deel van uitmaken.